ტირილი, სიჩუმე, სიცილი, მარტოობა, განცდა და ადამიანი. ადამის მოდგმა, რომელიც ყველასთან და ყველაფერთან პოულობს საერთო ენას. ამტანი, გამძლე და ყოვლისშემძლეა ადამიანი, მით უფრო თუ მოინდომებს. ტირილი შეუძლია, მაშინ, როცა უყვარს, როცა სტკივა, როცა ლოცულობს. ცრემლებიც მხოლოდ მაშინაა  გულწრფელი, როცა მარტო ტირის. მარტოობა ბადებს გულწრფელობას. სიცილი? სიცილიც შეუძლია, მაშინ როცა უხარია, მოსწონს, ბედნიერია. ღმერთმა ნუ ქნას ცინიკური სიცილი, ასეთებზე ახლა არ ვკონკრეტდები. მარტოობა? ძნელია, სულის ობლობა. ვეება მხრებით დასატარებელი რომ ხდება მარტოობა. მაშინ ფიქრები სახლობენ ადამიანში, დამთრგუნველი და გამაღიზიანებელი.დაუსრულებელი აგონია, მომაბეზრებელია მდგომარეობა. მაშინ ფხიზელიც მთვრალია. დავიწყებას განიცდის, მაგრამ დამებედაო იტყვის და ეგუება, ჩერდება. ადამიანმა ყველაფერს უნდა გაუძლოს?_თუ ღმრეთს დაივიწყებს მოუწევს. რას ემდურის, რას ეწუწუნება, ან რას სთხოვს. ვერ მიხვდა, რომ ღმერთია და სწორედ ამიტომ უნდა უყვარდეს, არა იმიტომ, რომ მისგან სამოთხეს მოელის. აბა რისთვის ხარ ადამიანი!