ბრავადას მოთამაშეები

დავიღალე, დავმძიმდი და მომბეზრდა. ამდენი ერთფეროვნება ამ მოუსვენარ, მოძრავ და ქაოტურ სამყაროში, სადაც ღიმილიც კი ეფემერული გახდა უკვე; ან ცივი, ან ზრდილობისმიერი და გამოცლილი ყოველგვარი ემოციისაგან. ალბათ იმიტომ, რომ ადამიანები არასოდეს კმაყოფილდებიან იმით, რაც აქვთ. ან რით ვერ ივსება ეს ადამიანი, რით ვერ კმაყოფილდება? ადამიანია ბოლოს და ბოლოს, ეს ხომ უნდა ესმოდეს? არ ესმის და ამიტომაც მუდმივად იკარგება აწმყოსა და მომავალს შორის. უკან მოხედვის კი, იმდენს ეშინია წარსული საერთოდ აღარ ახსოვთ. ცნობიერების სადარაჯოზეც მხოლოდ მატერია დადგა. მიზანთროპებით გაივსო სამყარო. მეშჩანები ნოტაციებით გვაბეზრებენ თავს. ვინ მოგცა უფლება შენ, ან შენ, რომ ცნობიერება შეურყიო, დაუქვეითო ან საერთოდ წაართვა იმათ, ვინც შენგან უფრო მეტის მოლოდინშია და ისე ბრმად გენდობა ვერც წარმოუდგენია მის გაბრიყვებას თუ იკადრებ. ვინ მოგცა უფლება მართო და აბუჩად აიგდო სუსტი, რომელიც დაამუნჯა შენმა სიძლიერემ, თავგასულობამ და ყოვლისმკადრებლობამ? იმაზე მაინც თუ ფიქრობ თითოეული იმ ადამიანის უკან კიდევ ათასობით სხვა ადამიანი რომ დგას, რომელიც ჯერ მხოლოდ აკვირდება შენს როლს, შესრულების მანერას და ერთ დღესაც ვეღარ გამოიწვევ მქუხარე ოვაციებს და აღფრთოვანებას მათში, ვერც შიშს და რიდს. მერე რა იქნება_ გიფიქრია ამაზე? შენი არ ვიცი მაგრამ, მე შემეშინდა შენს მაგივრადაც. არადა ხომ შეგეძლო თავიდანვე გეფიქრა შენს ზემოთ იდგა კანონიც, მორალიც, რწმენა და ღმერთი და დროც ყოველთვის იმაზე მეტს ლაპარაკობს, ვიდრე იმედები.