დიდგულააა გული და ამიტომ...

ვწერ, ძალიან ბევრს ვწერ, როცა მარტო ვრჩები. მეკითხებიან ამდენს რას წერ, ან რატომ წერო_ ახლა ხომ ვერ ვითავხედებ და ვეტყვი იმას და იმიტომ მეთქი? რას ვწერ და ყველაფერ იმას, რაც ჩემი გულის, სულის, ტკივილის და სიხარულის ნაწილია. მიყვარს კალამი, მისი შესაძლებლობებით. როცა იმორჩილებ ველურ სიტყვებს, იდუმალ აზრებს და მხოლოდ გრძნობეს აძლევ გასაქანს, სულის გამოძახილს. ვაკვირდები ხოლმე, გრძნობა და გონება რამდენად ეწყობიან ერთმანეთს. ხან კი, ხანაც არა. არა მაშინ, როცა გრძნობები ეშვებიან რუბიკონის მორევში. ბობოქრობენ, აწყდებიან საოცარ ემოციებს, გაუგებრობებს. გონება არ უშვებს, მაგრამ არ იშლის. გრძნობა მქვია და საზღვრები რას მიქვიაო.გონება ალბათ უფრო გულს ეწყობა. მის ფიქრებს აანალიზებს, აწონ-დაწონის. გულთან გულისხმიერია. როცა გული ცუდს გაიფიქრებს, გონება უწუნებს, გული გქვია და ამას ნუ დაუშვებო. დარბაისლობას სთხოვს. ხანდახან კი, თავადაც აურევს ხოლმე. მოაწყობს რევოლუციას და მისცემს გასაქანს პირდაპირობას, ამოვარდება ლოგიკიდან. ვერც გაჭრის, ვერც გაზომავს. დაანგრევს მასზე არსებულ სტერეოტიპებს, და წალეკავს გონიერების საზღვრებს. როცა ამას მიხვდება, მერე გვაინი ერქმევა აზრზე მოსვლას. გრძნობები გაუგებს, გაუღიმებს კიდეც, უწყინარ საყვედურსაც ეტყვის_ აკი დამცინოდი? შენც შეგძლებიაო. გული პასუხს მოსთხოვს, გულს ასტკივდება, დაემდურება, მაგრამ მაინც მიუტევებს. გულია და რა ქნას? გულს სიყვარული შეუძლია, მიტევებაც, პატიებაც. დიდგულაა გული და ამიტომ.