пятница, 5 ноября 2010 г.
ჩემო კალამო, ჩემო კარგო, რად გვინდა ტაში?!
რა სასიამოვნოა, როცა შენი კალმიდან სიმართლე, სიკეთე და სიწმინდე თაფლივით მოედინება. რა დიდი სიამოვნებაა, როცა შენს თვალწინ ახალი ქმნილება იბადება, რომელიც შემოგნათებს და გეტყვის: \შემიყვარე და გამიფრთხილდი~ არადა სწორედ ეს კალამია, რომელიც ყველაზე სავსედ, ხელოვნურად ახერხებს ადამიანის გულის სიღრმიდან მისი სულის გამოფენას. ახლა მთავარი ისააა, რამდენად სუფთა გაქვს გული, რომ სულიც სუფთად გამოფინო. რაც მთავარია კალამს უსასრულობამდე გასაქანი არ უნდა მისცე და ჩარჩოებში ჩაატიო. ანუ ეთიკის, ლოგიკის, დამაჯერებლობის, სანდოობის, ფაქტების და ყველაფერი პოზიტიურის. ამას წინათ ერთ–ერთი ახლად გამობარტყებული გაზეთის ფურცლებიდან ამოვიკითხე, თურმე ჩემს კოლეგებს მუშაობაში ხელს მიზანმიმართულად უშლიან მედია წიწილები, თან დართული მოსაზრებით, იმიტომ, რომ \კარგი ყოფილა თურმე მუდამ მტრიანი~. დავიწყებ იმით, რომ ბრალი გვედება იმ გულგრილობაში, როცა ჩვენს მეგობარ კოლეგებს, არ ვაძლევთ მუშაობის საშუალებას, ანუ, გაზეთი, რომელსაც არ არსებული დამფინანსებლების გამო ოფისიც კი არა აქვს და მის ჟურნალისტებს ქუჩაში უწევთ მუშაობა არ ვეპატიჟებით ჩვენს კომპიუტერებთან, ჩვენსავე რედაქციებში და არ ვუქმნით გამართულ სამუშაო პირობებს. იქნებ თქვენ ამიხსნათ ლოგიკა სად არის? შენ ოჯახაშენებულო, ოფისი არ გაქვს, კომპიუტერი არ გქვს, ფოტოაპარატი არ გაქვს, გაზეთს როგორ უშვებ? მესმის, რომ იმდენ უსამართლობას ხედავ ვეღარ დაიტიე და მაინც და მაინც გაზეთის ფურცლებში გინდოდა მოგექცია, მარა მე რას მერჩი, ან წიწილს რატომ მეძახი? კრუხი კი გქვიებია შენ და ერთი მამალი როგორ ვერ იშოვე სოფელი რომ აგეშენებინა?
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Комментариев нет:
Отправить комментарий