ნიღბოსნების ზეიმია?

\ლაპარაკობთ ჩემს ზურგს უკან???? ე.ი. წინ ვდგავარ. ჩემს ცხოვრებას აკრიტიკებთ? ე.ი. თქვენს ცხოვრებაზე საინტერესოა. ცდილობთ მომიძებნოთ ნაკლი? ე.ი. გშურთ ჩემი.ტალახის ღირსად მთვლით?ე.ი. აქამდე სუფთად მივლია. ასე გააგრძელეთ მომიტევებია~... არ ვიცი ვის დაესესხა ამ სიტყვებში ჩემი ერთი მეგობრის მეგობარი, მარა მიტევების უნარი, რომ მაღალზნეობრიობას უტოლდება ამაზე ალბათ საუბარიც ზედმეტია.. \ენას რომ ძვალი არა აქვს~ ესეც კი ვიცით ყველამ.  მე მაგალითად ახლა იმის ძიებაში ვარ, ამ უძვლოობამ რამხელა სიგრძე–განი მისცა ამ ჩვენს თავდაცვის, გნებავთ თავდასხმის ერთ–ერთ მთავარ იარაღს.ისე გაქანებაცაა და გაქანებაც, ზოგისთვის გრძელსიტყვაობის, ზოგისთვისაც ლაკონურობაში გამოხატულების საშუალება. გაგიგიათ ასეთი ფრაზა_ლინგვისტური ინვესტიცია? ეს არ ნიშნავს პოლიგლოტური შესაძლებლობების გამომხატველ სიტყვას. უფრო მეტყველების კულტურასთან ყოფილა კავშირში. რას უნდა ნიშნავდეს ზემოთხსენებული კულტურ? საუბრის დახვეწილ მანერას, სათქმელის სწორად ჩამოყალიბებას, თუ წინადადებების გამართულობას? ალბათ ყველაფერს ერთად. ეს კი ბატონო, გავიგე. ახლა რაც ვერ გავიგე რა არის თუ იცით? გადაკრული საუბარი, ირიბი ნათქვამი და კიდევ  უფრო გაუგებარი_ გამოყენებადი ლოგიკა რას უნდა ნიშნავდეს. ძალიან დიდი ძალისხმევა დამჭირდა ამ ფრაზების, ალბათ ზუსტი, განმარტებისთვის მიმეგნო. აღმოვაჩინე, რომ ეს ნიშნავს თურმე ჭრელო პეპელას, უფრო ზუსტად: როცა ადამიანი გეძახის მეგობაროს, დაიკოს, სიხარულოს (სულ მიკვირდა ამ ბოლო დროს ქართველებს როგორ გამძაფრებია ერთმანეთის სიყვარული და  პატივისცემის უნარიმეთქი) და ა.შ და სინამდვილეში თურმე სულაც არ ფიქრობს ასე და გეძახის იმიტომ, რომ რაღაც გამოგტყუოს, მომარჯვებული ფარისევლობით მეგობრად დაგაგულებინოს თავი, ან სანდო ადამიანად, რომ თანდათან გაერკვეს შენთან ბრძოლისთვის გამოსაყენებელ მეთოდოლოგიაში, დარტყმის სიძლიერეში, კუთხის შერჩევაში  და მერე.... (ეს ისეთ ადამიანებზე მაქვს საუბარი, ტექსტი რითიც დავიწყე, ანუ ვისიც შურთ, ვინც საინტერესოა, ვისაც მიტევებაც შეუძლია და რაც მთავარია, საზოგადოების ყურადღების ობიექტია. ვის ვითომდა დასამარცხებლად ისეთ მესამეს გამოიყენებენ ხოლმე იარაღად, თავადაც ბოლომდე რომ ვერ გარკვეულან მის შესაძლებლობებში და ამ ეიფორიაში არიან მანამ, სანამ მთლად სამარცხვინოდ არ ჩაუვარდებათ კოვზი ნაცარში). ო, მერე იწყება ყველაფერი, უფრო ზუსტად ერთი უკვე ნელ–ნელა იწყებს გარემოს შესწავლას და  ცდილობს თავდაცვას.ის მეორე რას აკეთებს?  დაძაბავს გონებას გაიხსენოს ყველაფერი, რაც ოდესმე მასთან წამოგცდენია,  მოგიგონებს კიდეც და იწყება მუშაობა, რომელი ფრაზა რომელ სიტუაციას მოარგოს, რომ შენი ტიპაჟი ჩამოაყალიბოს ე.წ. საზოგადოებასთან, ვინც კარგად არ გიცნობს, ან გიცნობს კიდეც მაგრამ, ეთანხმება იმიტომ, რომ სხვა გზა არა აქვს. იმიტომ, რომ  უკვე დამორჩილებულია, მის დაკრულზე ცეკვავს, არ იცეკვებს და.... მაგრამ, ამითაც კი არ კმაყოფილდება, ნახავს ერთ მორჩილსაც თავისი ~სამეგობრო~ წრიდან~, ვითომ მასზე გაბრაზებულს, მოგიცუცქდება და იწყება ჭორაობა გაუთავებელი (ამას მერე ეძახიან სანდო წყაროებს). თუ ჭკუა დაგირჩა და აყევი \სიტყვების თამაშში~, ხომ კარგი შენთვის. მოგეკრება წინდახედულის იარლიყი და გაურთულდებათ საქმე, თუ არადა, რაც მოგივა შენს თავს დააბრალე. ვერ გისწავლია შეცდომებზე ცხოვრება და....ჰოდა ზუსტად ბოლოს გათქმევინებენ; \მე ხომ ჩემი დამემართა, მარა მორჩილებაც რა უბადრუკი თავშესაფარია ისე?! მორჩილების უბადრუკობას  ბევრიც აღიარებს, ბევრიც კი, არა,  შენზე იფიქრე თორემ!