მინდა რომ...

თუნდაც ამ წამს სიამოვნებით გავივლიდი ზღვის სანაპიროზე, დავუჩოქებდი  მის სიძლიერეს და მის გნსაკუთრებულობას მოვუხრიდი ქედს. მთვარის შუქით განათებულ ქაფიან ტალღებს ჩავეკონებოდი, ხმაურიან ღელვას მივუგდებდი ყურს, სულს რომ ბობოქრობის სურვილს გადმოსდებდა. ჭორიკანად რომ მაქცევდა წამიერად ეს მღელვარე საოცრება და ათას სურვილსა და ნატვრაზე ამალაპარაკებდა. ალბათ არ მიწყენს გატოლებას, თავადაც მიმიხვდება როგორ დავმსგავსებივარ ხასიათით, ჩემში გამეფებული ხანაც უჩვეულო სიმშვიდით, ხანაც უსაშველო ბობოქრობით. ამიტომაც ვგრძნობ მის კალთებში  ბედნიერებას, მისი სიმლაშე მახვევს თავბრუს, მისი უკიდეგანობა. მაშინ გაცილებით ახლოს ვგრძნობ თავს ღმერთთან, მისი სიძლიერე და ყოვლისშემძლეობა უფრო მეტად მაფიქრებს ჩვენს უსუსურობაზე. მაშინ რწმენის სიძლიერე ლოცვად ყველაზე მეტს მათქმევინებს, სულის სიღრმიდან მთავარ სათხოვარს დაჩოქილს მათხოვინებს.და სწორედ მაშინ ყველაზე მეტად იმის ატანის შესაძლებლობას ვითხოვ, რასაც გარემო მაიძულებს. თავშეკავების უნარს და მაშინ გაღიმების, როცა სულაც არ მეღიმება, მაგრამ აუცილებელია, რადგან სხვები ელოდებიან ამ ღიმილს. იმ გულის შენარჩუნებას შურს და ბოროტებას უგულოდ რომ უყურებს. ისეთ სულის სიმდაბლესთან სიშორეს, გამიზნულად ათას სისაძაგლეს რომ ჩადის და მის ბრალეულობას უტუხად ვერ ხედავს ამაში. ისეთი  ტკივილისაგან ხსნას მეშჩანი ადამიანების უმსგავსობის შედეგად რომ იბადება. იმ ერთეულებისაგან დაფარვას, სიძულვილი რომ მასწავლეს და ჩემში ამბოხებული სულის დაბადებას შეუწყვეს ხელი და იმ თვალების შემოფეთებაგან ხსნას გადაგვარებული ადამიანის სულიერებას, რომ შიფრავს მზერიდან. ღმერთო იმის ძალას შეგთხოვ ჩემი თავის შველას  მე თვითონ რომ შევძლებ.