"ამას 20 წლიანი ბრძოლის აპოგეა და შემოქმედებითი ნგრევის მიზანმიმართულობა ჰქვია"-აცხადებს მხატვარი მარინა უჯმაჯურიძე - მარინა უჯმაჯურიძე გალერეისთვის ნამდვილი სახის დაბრუნების აუცილებლობაზე საუბრობს

ვინც უკვე წაიკითხეთ, მინდა გითხრათ, რომ ეს კიდე არაფერია იმასთან, რასაც ეს ადამიანი 20 წლის განმავლობაში მხოლოდ იმის გამო იტანს, რომ სხვაზე ნიჭიერი და მართლა შემოქმედია. საერთოდ ადამიანები ადვილად ვეგუებით გარემოში შექმნილ დამთრგუნველ პირობებს. მაგალითად ისეთს, როცა ერთეულები, თან უნიჭოები, ყველა ღონეს ხმარობენ გასაქანი არ მისცენ ნიჭიერებას, ჩაქოლონ და გაანადგურონ ყველა და ყველაფერი, ვინც და რაც მათ უსუსურობას და ინფანტილიზმს ააშკარავებს. ამის მაგალითები ბლომად გვაქვს და მხოლოდ იმას ვამბობთ, რომ სამწუხაროა, ან ღმერთმა განსაჯოს. კი ბატონო განსჯის და მოეკითხება კიდეც, მაგრამ ეს იქ, ზემოთ. ამის იმედზეც ხომ ვერ ვიქნებით მხოლოდ? რატომ შეიძლება ადამიანები დავმუნჯდეთ მაშინ, როცა წესით ხმამაღლა უნდა ვყვიროდეთ და ყველაფერს ვაკეთებდეთ უსამართლობასთან წინააღმდეგობის გასაწევად?. მაგრამ რაშია საქმე?_სხვის პრობლემებზე თითქოს ვწუხდებით, მაგრამ არასოდეს ვფიქრდებით, რომ თუ დუმილს ოქროს ფასს მივცემთ, ხვალ და ზეგ ჩვენც იგივე დღე გველის და საბოლოოდ სადამდე მიგვიყვანს ეს ყველაფერი?–ბოროტების გაბატონებამდე.  როგორ არა, როცა სიკეთის დასაცავად თითსაც არ ვანძრევთ. არაფერი ისეთი ამაზრზენი და საშიში არ არის ამ ქვეყანაზე, როგორც დაჩოქებული სიმართლე. მოდი ისევ ამ წერილს დავუბრუნდები და გკითხავთ_რატომ ბედავენ ეს ერთეულები ამდენი სისაძაგლის კეთებას იცით? იმიტომ რომ ზურგს ათი და უფრო მეტი მასზე უარესი სიბინძურით გაჟღენთილი სულის ადამიანები უმაგრებენ. ეს იმ ვიღაც, მასზე უარესის პროტეჟეა და გრძელდება ასე დაუსრულებლად. ამიტომაც გახდა ასეთი აპრობირებული დღეს  კითხვის დასმა: \ვინ დგას ამის უკან?~ ისე ზურგის გამაგრება ბრძოლაში ნამდვილად კი გვჭირდება ყველას, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა მტერს ვებრძვით. აბა ჩვენ თუ იმას ვებრძვით , ვინც  ჩვენს მტრად მხოლოდ იმის გამო გესახება, რომ უფრო ძლიერია, მაშინ ეს პრობლემაა ჩვენი და თავს უნდა ვებრძოლოთ რომ მის სიმაღლემდე ავმაღლდეთ, ან არადა გავიაროთ რა....მერე რა გაგიკვირდება იცი ადამიანს ყველაზე მეტად? ფასადური ურთიერთობები, ხელოვნური მოძრაობები, მიმბაძველობითი  საუბრის მანერა და ყველაფერს კი აპატიებ უვიცს, მარხვა და სარწმუნოებაც ფასადური რომ არ გაეხადა. სასაცილო არაა, როცა სუფრასთან დაჯდომამდე ყვედრებით სულს გვხდიან ვმარხულობ და ხორცს ვერ შევჭამო?!  ნუ შეჭამ, რაა მერე. მარა, უბედურება ისაა, ასეთებს მარხვა მარტო \ხორცეულის~ დათმობა რომ ჰგონიათ და არა სულის გაწმენდა.  მაშინ შენ მითხარი ეკლესიიდან გამოსული კაცი, თუ ქალი, პირჯვარს რომ  იწერს, მარხულობს, ზიარებას იღებს და საათობით ზის და ჭორაობით ენას იჩლექს, ან იმაზე ფიქრობს,  მას ვინც მასზე  უფრო ძლიერად და ნიჭიერად  ესახება  ათასი სიბინძურე მოუგონოს, გაუკეთოს და მერე ამაში მისი ბრალეულობა მარტო იმისთვის ვერ დაინახოს, რომ ვიღაცაებს თავს უცოდველ ბატკნად აჩვენებს. ან იმითაა გაბღენძილი ვითომ მაგარი პროტეჟე რომ ჰყავს. ვითომ კი არ ჰყავს, მართლა ჰყავს, მაგრამ ვითომ მაგარი. არც ის მინდა გამიგრძელდეს სათქმელი, ამიტომ ბოლოს ერთს ვიტყვი და წავალ: \წყალნი წავა და წამოვა ქვიშანი დარჩებიანო~  ნურავინ იფიქრებს თავისი მოჩვენებითი ერუდიციით ან ინტელექტით,  მით უფრო რწმენით ბოლომდე გავა. შუა გზაში შეჩერდებით ან შეგაჩერებენ ზუსტად ისეთ დროს, როცა გზის გაგრძელება ყველაზე მეტად გენდომებათ და დათმობაც გაცილებით მტკივნეული იქნება, ვიდრე ახლა თქვენ ტკენთ სხვებს. იმიტომ, რომ გაყიდული სინდისი  30 ვერცხლზე მეტად არასოდეს შეფასდება. ღირს კი?