უმსგავსობის ვერნისაჟი

ღიმილი სასიამოვნოა, ლამაზია. მომწონს მომღიმარი ადამიანები, რომელთაც კეთილი ღიმილით თვალებიდან სიკეთე და სითბო უბრწყინავთ. სიცილიც მიყვარს ჯანსაღი და გულისმიერი. ხარხარიც გამიგია, როცა რაღაც ძალიან გახალისებს, მაგრამ ამ ხითხითს ვერ ვიტან და მომკალი. სიბინძურის ხმას რომ გადმოსცემს და ვიღაცის დასაცინად ბოროტებას ასე უფარავად გამოსცრის კბილებიდან. რა სულმდაბალი უნდა იყოს ნებისმიერი, როცა გვერდით მჯდომზე და მის ნათქვამზე ისე ჩაიხითხითებს მოურიდებლად, ვითომ უკეთესის თქმას ანებებდეს მისი გაუბედურებული გონება. იმას მაინც იაზრებდნენ, უარესი დაცინვის ღისრსნი სწორედ იმ უხეშობის გამო რომ ხდებიან, როცა ერთმანეთის დაცინვას და გაწირვას მხოლოდ იმ უზნეობისთვის ქედის მოსახრელად აფიქსირებენ, ვინც გულში სწორედ ამ უბადრუკობაზე ხითხითებს უარესად. ან რა არის იმაზე საზიზღარი სანახავი, ვიდრე ოთხი ისეთი თვალის შეფეთება, რომელიც ორი ადამიანის ერთმანეთზე უარეს სულის სიბინძურეს დაუფარავად და უტუხად ამზეურებს. მეგონა მხოლოდ დიდი სიყვარული შემეძლო, მაგრამ სიძულვილი უფრო დიდი შემძლებია ამ უკუღმართობის შემყურეს და გადამკიდეს. ან როგორ მიყვარდეს სხვისი მოძულე, მოქილიკე და ბაბუინობამდე დასული სულიერი, რომელსაც არად ენაღვლება თავისი დემორალიზაცია, რადგან სამარცხვინო მისია თავად იტვირთა და აღმაფრენასაც და წამიერ ეგზალტირებასაც მხოლოდ გათითოკაცებული პერსონები იწვევენ მათში.