ეს გზა ტაძრამდე მიგვიყვანს?

არაფერი ისე ამაზრზენად არ მოქმედებს ჩემზე, როგორც მატყუარა და თვალთმაქცი ადამიანების გნიასი საზოგადოებაში. ადამიანებისა, რომლებიც მაღალფარდოვანი, ორაზროვანი გამონათქვამებითა და უაზრო სიტყვათა ხროვით დაუნანებლად იგდებენ აბუჩად სხვებს და არასოდეს აწერენ ამას ჭკუის სიღატაკეს. თვალებში რომ მოგაშტერდებიან და ათას აბდა-უბდას ისე მოგახლიან, სირცხვილისეულის რომ არაფერი შეაწუხებთ. იმ ავანგარდზე ვსაუბრობ, თავზე სხვების მართვას რომ იღებენ და მათ იწილო-ბიწილო გადაწყვეტილებებს ისე გვახვევენ, გაბედე და შეეწინააღმდეგე. სიტყვის თავისუფლება უტოპიად მხოლოდ ამისთვის გვიქციეს ამა ქვეყნის ძლიერებმა. ჩვენ ხომ უნდა გვესმოდეს, მხოლოდ მათი კეთილდღეობის საკურთხეველზე შესაწირი მსხვერპლები ვართ. ან რა უნდა დაარქვა ამ რელობას, როცა ხედავ უსაშველო ადამიანს, რომელიც დილიდან მათ კაბინეტებთან ატუზული მხოლოდ იმისთვის აღამებს, რომ ეიმედება მათი კეთილი ნების. არადა ვის აწუხებვს, ან ვინ ამჩნევს მათ თვალებში იმედგაცრუებით ჩამქრალ სხივს. ალმაცერი მზერითა და ჩვეული მანერით მოუცლელობას რომ მოიმიზეზებენ და გამოუხურავენ ცხვირ წინ კაბინეტის კარებს. სკაიპს და ფეისბუქსაც დრო უნდა. ერთხელ მაინც თუ დაფიქრდებიან იმაზე, რომ ასეთი ადამიანების ხარჯზე არიან გაზულუქებულები. არც ზღვარი სცოდნია თავხედობას, არც სქესი და უფროს-უმცროსობა. ქალია თუ კაცი ყველას ვაჟკაცურად უჭირავს თავი. გრაციაც ერთნაირად დაყენებული აქვთ და ლოგიკაც. თან რა მოხერხებულად და მორგებულად აგიგდებენ სიტყვას ბანზე, აიზე რომ ეკითხები ჰაით გიბურღავენ გონებას. ესენი ხომ თავის სტიქიაში არიან, მაგრამ მე შენ მინდა გკითხო და შენც! ყოველდღიურად რომ ამ ყველაფერს ეჩეხები, იმის ნაცვლად პროტესტი გაგიჩნდეს, შიკრიკად რაღას უდგები ამ უბადრუკობასა და მიზანთროპიას. იქნებ დაფიქრდე ამ მოჩვენებით კაი ტიპობაზე. ან იქნებ უფრო მეტი მოგეთხოვება შეც და იმასაც, რადგან გასაკეთებლის ვერ გაკეთების შემთხვევაში მიზეზების ძებნა კი ვერ ამართლებს, არამედ საშუალების. ასეთ შემთხვევაში კი გვეტყვით გასაკეთებელი კიდევ ბევრიაო, აბა რა. ეს ჩვენც ვიცით.