წერილი წარსულიდან

დილით ადრე ავდექი, ადრე იმიტომ, რომ ვერც ვიძინებ, ვერც ღამეს ვეგუები. მტკივა ეს აწეწილი სული და იმიტომ! სარკეში ჩავიხედე, ჩემს თვალებში ისეთი სევდა იყო, ისეთი უსიცოცხლობა, შემეცოდა საკუთარი `მე~.
დაძაბული ვიყავი დილიდან, გონებაში ათასი საზიზღარი სურათი ქაოტურად ტრიალებდა: პირველი შეხვედრა, გულის სასიამოვნოდ ატოკება, სიყვარულის შეგრძნება, ქორწინება და…
ახლა იმაზე ფიქრი მტანჯავს, ასე უცებ როგორ დაიმსხვრა ჩემსავე თვალწინ ის სათუთად ნაგები ოცნების კოშკები, მკაცრმა სინამდვილემ როგორ დააჩოქა ჩემში აქამდე ამაყი სული. შვილი მაინც მყავდეს. გულს ცოტათი გაამხიარულებდა. მერე იმ ფიქრებში წავედი, ეს ნატვრა რომ ამიხდეს რა იქნება-მეთქი. წარმოვიდგინე ყოვედღიური ჩემი შეურაცხყოფა, ცრემლები, ნატკენი სული და გაბზარული გული. ამას რომ ბავშვი უყურებდეს, ამას რომ განიცდიდეს, როგორი გაიზრდება? როგორი ჩამოყალიბდება? როგორი წარმოდგენა ექნება სამყაროზე? და ცემა? მამისგან დედაზე მაგრად მოქნეულ ხელს რომ დაინახავს?_შემეშინდა, ისე ძალიან შემეშინდა მუხლებზე დავეცი და ცრემლები თავისით იკვლევდნენ გზას სახეზე. რაღაც გამეჩხირა ყელში, ბურთივით მრგვალი და მივხვდი ეს ის ბოღმა იყო, რომელიც უკვე წლებია მახრჩობს და ვერც დავაღწიე თავი. ძალა მოვიკრიბე, ავდექი, საწერკალამი და ჩემი დღიური ვიპოვე და იმის წერა დავიწყე, რაც მჭირს: ყოველდღიური ერთფეროვნება ცხოვრების ხალისს მაკარგვინებს. არა აქვს მნიშვნელობა დღეს რა დღეა, რომელი საათი, უბრალოდ ვიცი, რომ არ მინდა ღამე, იმიტომ რომ ჩემი ფიქრებივით ბნელია და მაშინებს. ხშირად მიფიქრია სიკვდილზე, მაგრამ სულის გამეტების და მკაცრი სასჯელის მეშინია. ვიცი, რომ ცხოვრება მშვენიერია, თუ მის არსს ჩაწვდები და შეიგრძნობო, მე ამის შესაგრძნობად დროც არ მრჩება, ქუჩაში გავალ თუ არა და შემეფეთება ბედნიერი წყვილების გაბრწყინებული თვალები, ისევ ამოტივტივდება გონებაში ის ყველაფერი, რაც მანგრევს.
არადა ისე კარგად დაიწყო ყველაფერი, მიყვარდა, ვუყვარდი, იქნებ მეგონა ვუყვარდი?! -3 თვეში კი_არაფერი არ მოსწონდა, ყველაფერზე მეკამათებოდა, გაკეთებულს მიწუნებდა, ჯერ ხმამაღლა დაიწყო პროტესტის გამოხატვა, მერე აგრესიაში გადაეზარდა, მერე ხელითაც შემეხო და ამ შეხებამ სისტემატიური ხასიათი შეიძინა. მე ისევ მეგონა რომ მიყვარდა, ამიტომაც ვპატიობდი, ჩემშივე ვკლავდი ტკივილს. მეგონა შეიცვლებოდა.
მხოლოდ მაშინ მივხვდი ყველაფერს, როცა უკვე ჩემში დაჩოქილი დავინახე ის სიამაყე, რის გამოც ადრე ბევრს არ ვპატიობდი ელემენტარულსაც კი. მაშინ წასვლა მომინდა, გაქცევა, სიტუაციიდან გარიდება. მინდოდა ის გარემო, სადაც მხოლოდ კი არ შემიბრალებდნენ, სადაც თავს მსხვერპლად და უსუსურ არსებად კი არ ვიგრძნობდი, არამედ ჩემში დაკარგულ საკუთარ მეს რომ მაპოვნინებდნენ, ცხოვრებას უფრო ლამაზი თვალით დამანახებდნენ.
მეგობრები მეკამათებოდნენ, ჩემს სისუსტეს მუდმივად მახსენებდნენ: `ვისთვის იკლავ თავს, რატომ ხარ ასეთი მორჩილი~?
სიტყვა მორჩილება ყოველთვის მეზიზღებოდა, უბარდუკთა თავშესაფრად მიმაჩნდა. ვერ ვიჯერებდი, რომ უბადრუკი ვიყავი გამხდარი.
მშობლები თავისივე შეხედულებებით `მარიგებდნენ ჭკუას~-ზოგი კაცი ცოტა მკაცრია, ამისთვის ოჯახს არავინ ანგრევს. ალბათ შენც გეშლება რამე~. (?!)
და ამ დარიგება-გაკიცხვაში, ჩემი ყველაზე საუკეთესო წლები უფერულ დინებას მიჰყვებოდა და არც ნათელი წერტილი ჩანდა სადმე.
ის ერთი დღე იყო, როცა ტირილში ღამენათევმა, საბოლოოდ მივიღე გადაწყვეტილება თავისთვის საშველი მეპოვა. უჯრიდან მისამართი ამოვიღე, ტანსაცმელი ჩავალაგე და სწრაფი ნაბიჯებით დავუყევი ქუჩას.
თბილად მიმიღეს, ადგილი გამომიძებნეს და უბრალოდ მაგრძნობინეს, რომ ადამიანი ვარ, მთელი ჩემი სუსტი და ძლიერი ხასიათის თვისებებით.
მალევე მივხვდი, რომ ყოველდღიური საუბრები ფსიქოლოგთან ჩემს სულს აძლიერებდა, საკუთარი თავის პოვნაში მეხმარებოდა, ვიყავი ის, ვინც მინდოდა ვყოფილიყავი.
იქ კიდევ რამდენიმე იყო `ჩემნაირი~, ჩემსავით ტკივილიანი. ერთმანეთთან ხშირად ვსაუბრობდით და სწორედ ამ საუბრით ვხდებოდით თმენის უნარი მხოლოდ დამანგრეველი რომ ყოფილა სულისთვის, რომელიც ცხოვრებას გაძულებს და სიცოცხლეს არასათანადოდ გაფასებინებს.
ძალიან მოკლე დროში მივხვდი, რომ ჩემნაირებისთვის ეს სახლი ყველა სახლზე თბილი და მნიშვნელოვანია, იმისთვის, რომ გაპოვნინოს საკუთარი თავი. აქ ვიგრძენი, რომ მე ქალი ვარ და ბევრი რამის გაკეთება შემიძლია. ცხოვრება შემიძლია და თმენას სულაც არ საჭიროებს ოჯახური ურთიერთობა და მით უფრო სიყვარული. მაშინ მივხვდი, რომ უბრალოდ უნდა გავუღიმო ცხოვრებას და მივიღო მისგან ყველაზე კარგი და საჭირო ჩემთვის.
რამდენიმე თვის შემდეგ ისევ მივუჯექი ჩემს დღიურს, გადავფურცლე რამდენიმე გვერდი და საკუთარი თავი შემეცოდა, მერე გავუბრაზდი, თითქოს ვერც ვაპატიე ასეთი სისუსტე. ყველა ძველი ფურცელი სასწრაფოდ ამოვხიე და ახალი ფურც;ლიდან დავიწყე წერა_`მადლობა ღმერთო, თურმე რა მშვენიერია ცხოვრება~.